Ben je op zoek naar getuigenissen voor de meerdaagse intensives? Kijk dan hier
Holding the space
"Het eerste moment was ik geschrokken van de ‘echtheid’ - alsof ik tot dan alles verzonnen had - van het verdriet en pijn waarover ik ‘spreek’ (in mijn mate 😉 ) maar dat ik evenveel in twijfel trek, de ander verschonend, mezelf neerhalend...
Maar het was er...
En... jij was er...
Misschien was dat wel mijn grootste angst. Dat de pijn en het verdriet (opnieuw) niet zouden gezien worden. Dat het er niet toe deed. Dat ik er niet toe deed...
Bedankt dat ik er mocht zijn ❤️
Bestaansrecht
Na de sessie zat ze voor me. Met tranen in de ogen.
"Laat het doorwerken", zei ik.
"Bestaanrecht. Dat woord kwam bij me op tijdens de sessie."
Ik wachtte.
"Ik had ook een beeld. Ik was helemaal in het wit gekleed, op m'n eerste communie. Schoentjes en kousen, een wit plooirokje, en witte handschoentjes. Ik was zo trots, en zo blij. Op een bepaald moment wou ik het hek van de oprit opendoen, en opeens hoor ik heel hard 'NEEN!' roepen. Ik herinner me dat nog goed. M'n ouders waren bang dat ik me vuil zou maken, maar ik heb het gevoel dat ik toen m'n bestaansrecht verloren ben."
De tranen bleven langzaam komen.
"Ik heb dat beeld van dat kleine meisje in het wit al vaak gehad, maar het stopte altijd met dat angstvallig luid “nee geroep” achter mij. Maar tijdens de sessie had ik plots het gevoel dat ik mijn bestaansrecht terugkreeg, en dat ik eindelijk dat meisje weer heb kunnen verwelkomen. Ik koester haar."
Ze keek me vragend aan.
"Ik heb het gevoel dat ik er nu pas terug echt ben. Hoe kon ik er ook zijn zonder bestaansrecht? Het is niet te vatten, zo groot, m'n bestaansrecht terug... Ik kan het niet vatten."
Het raakte me enorm. Sommige ervaringen zijn zo intens, dat onze geest probeert het te vatten en te sturen, terwijl we het alleen maar hoeven te laten gebeuren. Het is ook een wijze les voor mezelf.
Als woorden tekort schieten
Daags na een Amanae ééndaagse rond Geven en Ontvangen, ontving ik deze mail:
"Ik wou deze muziek even met jullie delen omdat het zonder woorden perfect weerspiegelt welke energie gisteren door mij heen is gegaan. En welke transformatie ik doormaakte. De schoonheid van elke emotie, de kracht die het mij geeft en de dankbaarheid die ik voel diep in elke vezel van mijn lichaam.
Dankjewel allebei om mij te begeleiden naar het uitdiepen van die wondermooie kracht. 🙏🙏🙏"
Soms is het moeilijk
Elke sessie is anders, en soms bots je op jezelf. Wakker wordend uit de verdoving in de tijd.
"Jouw rust tegenover een hoofd vol stemmen. Ik liet ze winnen deze keer. Ik geraakte zo moeilijk weg uit mijn hoofd. Het was ook verder... al weet ik niet of dat een rol kan spelen... ik was teleurgesteld, boos op mezelf. Versterk(te) zo de stemmen nog...
Vandaag kan ik zien dat het me ook wel iets heeft bijgebracht (naast de verlies-ervaring). Ik kan zien hoe ik steeds weg vlucht van de pijn."
Amanae in multi-color
"Een tekening zegt soms meer dan woorden. Op zoek naar de innerlijke reis via de kleine stapjes (kleine voeten rondom). De hand wijst de weg en voelt de verschillende delen van het lichaam:
- Rood: de verbinding met de aarde
- Geel: wie ben ik, laat ik het korset los
- Groen: vinden van balans, rust
- Blauw: ik wil gehoord worden
- Oranje: uiten van emotie, relaties en creativiteit.
(Wat is een dag tekenen fijn en luisteren naar de muziek van India Arie!!)
De veren staan voor de zachtheid en de liefde die je de tweede dag gaf.
Ook voor loslaten en vrij bewegen.
(heb ‘s middags de veer die ik tegenkwam in de dakgoot in de auto gelegd).
Tot slot: hoe bijzonder is het lied dat je hebt gekozen*. Zo herkenbaar! Dank daarvoor."
*Noot: op het einde van deze dubbele sessie voelde ik de impuls om muziek op te leggen, ik koos voor "Break the shell" van India Arie.
